کریز
قلم سایه کردم به وصف کریز
که در دهر ماند همیشه عزیز
بود مهد عرفان و علم و هنر
که فردوسیش هم بر آن مفتخر
به پاژ گر حکیم را اثر تاج بود
کریز را به آن سیر امواج بود
بلندای کوهش چو البرز ناز
که آبگرم آن درد را چاره ساز
شود نور چشم روشن از آبشار
خنک دل در آن سایه کوهسار
به رود خانه اش تخم ماهی نهنگ
به کوهش چو وحشی مثال پلنگ
بودجنگلی سبز در پهنه دشت
که سر سبزیش فوق گیلان ورشت
به دامان کوه گونه ها صدهزار
زبادام و انجیر هست بی شمار
سراسرهمه هست همچون بهشت
محبتگه کار نیکو نه زشت
که چهار باغ و تخته شخ و آسیاب
ز انعام والای حق کامیاب
به دریا چنار و گدار سیاه
مجلل کند همچو خورشید وماه
میسّر شود گر روی تنگلاب
سر از هوش رفته وازچشم خواب
زباغ نو و کین و از احسان
هزاران سمر باشد از زعفران
به گز باز و دلخار و هم در بنای
سزاوار گردید حمد و ثنا
که خرگوش و قربان وهم باغ سیب
به زیبایی خود ندارد رقیب
دو رود خانه باشد در آنجا روان
روان شاد گردد در آن آشیان
بلندای کوهش قاضی بود
نمایانگر سر فرازی بود
یکی سد دارد ز عهد شهان
دو قلعه ز دوران صباحیان
یکی دختر و دیگری هست پسر
بود یادگاری چو عصر حجر
بود چند قاری در آن کوهسار
فرحبخش باشد به فصل بهار
چمن بلبل و نغمه کبک و سار
غمت برده باشد در این روزگار
قلم را نباشد کنون چاره ساز
نوشتم چند سطر به حد نیاز
قدم را تو پیش نه در این سرزمین
که شکی نیاری به ملک یقین
حسین زنده کرد خطّه کوهسار
به اشعار نیکو چو ابر بهار
**حسین عبدالله پور کریزی**